Op zondagavond kwamen we aan, na dwars door Amish Country te hebben gereden, en er was geen restaurant meer open om 21 uur... behalve uiteraard de McDonald´s, Burger King, KFC, Pizza Hut, Taco Bell, en de Applebee´s waar we een steak hebben gegeten. De volgende dag werd het verschil met de bewoonde wereld duidelijker: een huis met 17 hectare grond kost er slechts $ 150.000, en om winkels toch nog aantrekkelijk te laten lijken zeggen ze gewoon dat ze de grootste zijn (the largest shoe store & candy store in the US zijn we tegengekomen!! Althans, dat stond op de borden).
Maandag, na de training, zaten we in het eerste merkwaardige restaurant: de ´Hickory Bar & Grill´. Later in de week ben ik er overigens achter gekomen dat groente nog niet is uitgevonden in deze omgeving, behalve salades (die geserveerd worden met friet... door de salade gemixt). Daarna belandden we in een lokale bar, met 6 barkrukken en drie tafeltjes, waar ze bier van de tap voor $ 1 verkochten. Er mocht zelfs nog gerookt worden.
Dinsdag werd het nog leuker. Na de training gingen we naar ‘Quaker Steak & Loop’ met de bijnaam: Best Wings USA. Waarom dinsdag? Dan is er een ‘all you can eat chicken wings’ avond! Via een lopend buffet kan er een keuze gemaakt worden uit 8 schalen vol wings, die af en toe vervangen worden: het menu bevat in totaal 19 soorten, met bijbehordende SHU waarde (Scoville Heat Unit, oftewel de hoeveelheid water die je nodig hebt om de ‘heat’ te verwerken!). De meest extreme wing is de Atomic, waarvoor je een contract moet tekenen dat het voor je eigen verantwoordelijkheid neemt en dat je het restaurant niet aan kan klagen vanwege gezondheidsrisico’s. Als bijgerecht krijg je gefrituurde Onion Rings, geserveerd op een auto antenne. Zie hier het hilarische menu... Mij mij werd het na veel BBQ Honey wings en een paar Buffalo Hot wings wel genoeg. En ik heb er nog een leuk t-shirt aan overgehouden, zie de foto’s (vooral ff de achterkant bekijken)!
Via ‘depression road’ (een weg vol fabrieken die 20 jaar geleden zijn gesloten, en waar sindsdien niemand meer komt) ging de trip door naar ‘The Last Lap’. Een bar die, net als eigenlijk alles in deze plaats, volledig in het teken stond van Nascar races (wat erg vreemd is aangezien het dichtsbijzijnde racetrack ruim vier uur rijden is). Toen we met 11 man deze tent binnenliepen, keek iedereen ons vreemd aan; iemand maakte de opmerking ‘that happens once every few years!’ (een groep vreemden die zomaar binnenlopen). Kortom, de bar zat vol met locals die niets anders doen dan iedere avond in ‘The Last Lap’ rondhangen. Nadat mijn collega wat jaren 60-70 muziek op de jukebox had aangezet werden we toch nog enigzins gewaardeerd.
Woensdag hebben we een Italiaans restaurant bezocht. Mijn collega’s vonden het onovertreffelijk lekker, ik snap echter nog steeds niet waarom ze zoveel zoetstof door de tomatensaus gooien... op dezelfde manier denken ze dat gefrituurde uienringen gezond zijn, en dat groente puur als vleesvervanger dient. Donderdag hadden we allemaal wel weer zin om terug naar de ‘urban area’ van Philly te gaan!
